تلاش

هميشه روحت تمام تلاشش را ميكند تو را خوشحال كند و مغزت باعث ناراحتي تو ميشود 
براي همين بيشترين مسئله اي كه تو را ناراحت ميكند بر روحت ضربه ميزند نه بر مغزت 
چون در صدد مرگ روحت بر مي آيد تا ديگر از خود نباشي و اسير مغزت شوي
تا مادامي كه كودكي ،يك شكلات هم تو را به وجد مياورد چون روحت آنقدر با تو متصل است كه زيبايي واقعي را ميبيني
 ولي كم كم كه مغزت زندگي را به دست ميگيرد .به سختي خوشحال ميشوي حتي با رسيدن به آرزوهايت هم انقدر كه در كودكي ذوق ميكردي لذت نميبري 
چرا؟چون ذهنت هميشه تو را در مسيري تازه هدايت ميكند تا درك لذتِ لحظه را فراموش كني .
روح تمام تلاش را ميكند تا به آرزويت برسي تا دوباره قلبت را شاد ببيند و مغز با سطحي نگري و كوچك شمردن اين رسيدن را برايت بي اهميت ميكند تا قدرت روحت را درك نكني.
مغز حسود است وقتي ميخواهي يك لحظه با روحت ارتباط برقرار كني آنقدر حرف ميزند تا تو صداي درون را نشنوي تا فرد را در اسارت بگيرد و عشق قلب رو احساس نكني و هميشه زندانبان زندگي تو مغز باشد 
هر وقت به نداي درونت گوش كردي خطا نكردي ولي در راه رسيدن مغزت خطا زياد دارد.يا آنقدريك مسئله ساده را پيچيده مي كند كه نتواني و يا آنقدر پيچيده را ساده ميكند تا در چاه بيافتي 
در نهايت وقتي از دنيا ميروي ميبيني روحت فرمانرواي مطلق است و نا ميرا و چيزي از مغز باقي نمانده است .اوست كه مي بخشداوست كه مياموزد و اوست كه عاشق توست ودر لحظه ي مرگ چه عاشقانه با لبخند به پيشوازت مي آيد
به قلب و روحت توجه كن